“Sizin hiç babanız yandı mı?”
Diye soruyor Metin Altıok’un kızı.
Bir dakika boyunca duruyorum.
Yetmiyor.
1 dakika daha duruyorum.
Dakikalar bitiyor, içim sıkılıyor, düşünmekten vazgeçiyorum.
Sonra kendimi koyuyorum Madımak Oteli’nin küçücük odalarının birine.
Küçük olması yetmezmiş gibi, oksijeni de azalmakta.
Ümidim kalmamış; Polisin de itfaiyenin de geleceğine inanmıyorum.
Etrafta yaşam mücadelesi veren arkadaşlar, şairler, yazarlar ve düşünürler görüyorum…
Hatta sadece ekmek parası için, o gün o saatte orada bulunan 2 tane otel çalışanı da bizimle birlikte.
Telefon trafiği bitmiş, artık devletten de ümit kesilmiş.
Zaten dışarı çıkabilsem, muhtemelen kalabalık tarafından öldürülürüm diye düşünüyorum.
Sıcaklık da iyice artıyor.
Soluğum kesiliyor, oksijen bitiyor. Korkuyorum.
Tüm sevdiklerimi düşünüyorum. Ağıt yakan ailem gözümün önüne geliyor.
Ben böyle ölmeyi hakedecek ne yaptım? diye soruyorum kendime.
Otelin önündeki kalabalıktan yükselen çığlıkları duyuyorum.
Yalnızlığımı hatırlatıyor bana, bu toplumda.
Kendime yediremiyorum böyle bir sonu.
Öfkeyle doluyorum, bağırmak istiyorum.
Metin Abi yaklaşıyor ve şöyle diyor genç arkadaşına:
“Yaşamak görevdir bu yangın yerinde.
Yaşamak, herşeye rağmen, insan kalarak.”
Metin Abi ağır yaralı kurtuluyor.
Alevler arasında verdiği sözünü tutuyor.
Ama kendine yediremiyor şimdi de.
Fikir arkadaşlarına ihanet etmiş gibi hissediyor.
Sadece 1 hafta sonra o da arkadaşlarına kavuşuyor.
Bana gelince; Bireysel özgürlüklerim her kısıtlandığında,
Alevi kelimesi kirli kalplerle ağızlara alındığında,
İnsanlar birbirini hayvanmış gibi katlettiğinde,
Etnik-mezhep ayrımcılığına maruz kaldığımda,
Fikirlerimi ve varlığımı yok saydıklarında,
Toplumun iliklerine kadar işlemiş düzensizliği gördükçe,
Kendimi bu toplumda güvende hissetmeyince,
Ve benzeri yüzlerce karamsar durum arasında hep sizleri ve Metin abinin öğüdünü hatırlıyorum.
Yaşamak görevdir bu yangın yerinde.
Yaşamak, insan kalarak…
Gündem Kaçkını 