Merhaba Komşu

T ile S komşudur.
Güzel ama bir o kadar tehlikeli mahallede yaşayan,
En uzun bahçe duvarları ortak olan,
Lakin, yıllarca hiç selamlaşmayan iki komşu…

Gel zaman, git zaman,
İnsanın komşusuyla arasında sorun mu olur?
Diye düşünmüş olacaklar ki,
Diyalog başlatmak için çeşitli fırsatlar ararlar,
Arayan bulur misali,
Zamanla birbirlerini tanıma durumları olur…

Sonra birbirlerini davet ederler,
Yemekler yerler, fotoğraflar çekilirler.
Diğer komşulara nispet yapar derecede,
İyi ilişkiler oluştururlar hatta.
Bu ziyaretler neticesinde;
Birlikte ticaret yapmaya karar verirler,
Sorunlu mahallenin güvenliğine dair fikir birliğine varırlar…

Herşey harikadır,
Taa ki yıllar sonra başlayan S’nin iç sorunlarına kadar.
Başka mahallede yaşayan; A, İ ve F bu olayı duydukları gibi,
Tam olarak sevip sevmediklerine bile karar veremedikleri,
T’yi kendi yanlarına çekme sohbetlerine alırlar…

T biraz düşünür,
Biraz daha düşünür,
Büyük abilerimiz yeterince düşünmüş olacaklar ki diye düşünerekten,
S zaten benim hiç dostum olmadı ki! der…

Hatta T, S ailesinden bazılarına,
İstediğiniz zaman gelip bende kalabilirsiniz,
Bizim lokmamızdan yiyebilirsiniz,
Antrenmanlarınızı bizim bahçede yapabilirsiniz,
Ayrıca, bizden ve mahalleden size destek olmak isteyenleri de
Evinize götürmeniz faydalı olur der…

T açıklama üstüne açıklama yapar:
“S yakında mahalleyi terkediyor, son ayları, haftaları, saatleri” diye.
Yalnız S’in uzun süre bu niyette olmadığı belli olur.
Bu süreçte, bazı komşular S bizim kontrolümüze geçmeli derken,
Bazısı S’ye desteklerini açıklarlar…

Bütün bunlar olurken,
A, İ ve F ellerini avuşturup,
Karşı kaldırımda olup biteni beklerken,
“Biz hiç kendimizi yormayalım, bu komşular zaten S’yi zamanla yorar,
S yorulduğu zaman da biz gidip evini yağmalarız” diye düşünürler…

Diğer mahallenin takvimine göre zamanı gelen S,
Evin kontrolünü bırakmak zorunda bırakılır,
A, İ, F evi yağmalarken, T de sadece kapıda onlara güvenlik yapar.
Yağma bitip, herkes evi terkettiğinde,
Evinin önünde olup biteni sadece izleyen S evine geri döner…

Bir de bakar ki, eski evinden eser yok.
Çıkıp kapının önüne,
Oturup merdivenlere,
Yaşadıklarını düşünürken,
A,İ,F çoktan mahallelerine dönmüşlerdir bile…

Çaresizce etrafa bakan S, sadece komşusu T’yi görür.
Pişmanlık içinde olup bitene şaşıran T:
“Böyle olacağını nerden bilebilirdim komşu” bakışını verirken,
S komşusunun duvarına yanaşıp şöyle sorar:
“Yine kaldık mı başbaşa…?”

Ve sen, bu hikaye burada biter mi zannedersin?

Önümüzdeki onlarca yıllın hikayesi daha yeni başlar…

10 Dakika Savas Arası

Savaşlarla dolu bir dünyada yaşıyoruz.
İçimizde, komşumuzda, bölgemizde, dünyanın çok ama çok fazla yerinde…

Bir insanın bir insanı öldürebildiği,
Bir insanın birçok insanı öldürebildiği,
Bir toplumun bir insanı öldürebildiği,
Bir toplumun bir toplumu öldürebildiği…
Acımasız, zalim, mutsuz ve eşitsiz bir dünyada yaşıyoruz.

Oysa ne garip bir kelimedir öldürmek.
Kelimesi bu kadar zor olanın,
Uygulaması ne zor olmalı diye düşünürken bazımız,
Kimimiz hak görür kendinde;
İşin içine ideolojiler, ekonomiler, çıkarlar, benzerlikler ve farklılıklar girince…
Çünkü hak zannedilir öldürmek, öldürmesine yardımcı olmak veya ölümlere göz yummak.

Oysa ben, askerde ilk silah tuttuğumda bile tedirgin olmuştum.
Sadece bir silahtı tuttuğum,
Hatta ‘Ne var bunda, canım sen de!’ diye düşünürüm buradan bakınca.
Kimseyi vurmamış ve hatta kimseye de doğrultmamıştım.
Malum, kimseyi öldürmek de, ölmek de istemiyordum.
Ama o metal yığını, öldürmek için yapılmıştı.
Veya korunmak için,
Ne farkeder…
Hedef aynı.Şimdi bu dünyayı düşünüyorum,
Bu yazıyı yazdığım güven dolu hayatımı düşünüyorum.
Ve üzülüyorum;
Suriye’ye, Filistin’e, İsrail’e, Cezayir’e, Afganistan’a, Kongo’ya, Irak’a, Peru’ya, Mısır’a ve hatta güzel ülkeme…

Ve bu kadar acı ortasında,
İnsan isimli canlı o kadar enterasandır ki;
Başkasının acısını ancak geçici bir süreliğine paylaşabilecek kadar zalimdir!

Mesela hepiniz bu ölümlere üzülüyorsunuz, eminim.
Ama birazdan
Bazınız favori dizisine,
Bazınız yarıda bıraktığı kitabına,
Bazınız arkadaşıyla olan sohbetine,
Bazınız dersine, projesine, ödevine… devam edecek.
Ben de uzun süredir izlemek istediğim bir filme devam edeceğim.
Mesela bazınız da hiçbirşey yapmadan sadece uyuyacak.
Çünkü bugün, yarın, ve ertesi hafta bugün de o kadar çok çalışmak zorunda kalacak ki, kendi büyük sorunları içerisinde, küçük dünyadaki ölümleri düşünemeyecek bile…
Uzun lafın kısası benim demem odur ki;
Şimdi düşünüyorum ölümleri…
Zor geliyor.
Ama ne kadar zor gelirse gelsin,
Yarın kendi hayatlarımıza döneceğiz.
Yarın olmasa da haftaya döneceğiz.
Haftaya olmasa da gelecek ay döneceğiz.
Bizim olmayan acıları hep unutacağız.
Zaten bugüne kadar da hep aynı şey olmadı mı?

Barış dolu bir dünya dileğimle bitirmek istiyordum aslında.
Ama galiba olamayacak birşey diliyorum.
İşte bu yüzden, durum ne olursa olsun sevgili dostlar,
Sade ve sadece insan olduğunuzu unutmamanız dileğimle…